Klasyka

Zbigniew Herbert - wiersz z tomu STRUNA ŚWIATŁA (1956).

Dwie krople

Lasy płonęły –

a oni

na szyjach splatali ręce

jak bukiety róż

ludzie zbiegali do schronów –

on mówił że żona ma włosy

w których się można ukryć

okryci jednym kocem

szeptali słowa bezwstydne

litanię zakochanych

Gdy było bardzo źle

skakali w oczy naprzeciw

i zamykali je mocno

tak mocno że nie poczuli ognia

który dochodził do rzęs

do końca byli mężni

do końca byli wierni

do końca byli podobni

jak dwie krople

zatrzymane na skraju twarzy